Heerlijk geslapen op de camping in Dahkla aan zee. 6 Uur op, en dan onderweg naar Mauretanie.

Voordat we aan de grens kwamen, nog even lekker ontbeten in een mooi oasehotel. De weg naar de grens was weer een woestijnweg met links en rechts wijde zand- en steenvlaktes zover je kunt kijken en de nodige roadblocks. We zijn er inmiddels al aan gewend.

Op de kaart zagen we dat de kreeftskeerkring zou worden gepasseerd op 23 graden 27 minuten. Natuurlijk uitgestapt en een foto gemaakt. Even later zien we weer vele kamelen en geiten.

Dag 11: Op de KreeftskeerkringDag 11: Kuddes kamelen langs de weg

 
Dag 11: Niemandsland tussen Marokko en Mauretanie

Na 5 uur rijden en 1 uur pauze komen we bij de eerste grenspost aan. Marokko uit. De auto moet utgeschreven worden en wij moeten ons afmelden bij de douane.

Daarna het niemandsland naar Mauretanie door. Overspoeld met autowrakken en plastic zakken komen we een kwartiertje later aan bij de grenposten van Mauretanie.

Dit wordt wachten. Gelukkig is het een beetje bewolkt anders was het wel heel erg warm geweest.  

3,5 uur later rijden we in een grote colonne naar de camping. Met enorme verbazing kijken wij naar de grote armoede en vervuiling van de bevolking en het land. Mensen en dieren leven doorelkaar. De dieren eten papier en pastic. De mensen kijken wat verdwaasd om zich heen. Het stinkt... Iedereen is onder de indruk. Helaas valt de camping ook wat tegen.

Buiten de camping is het te gevaarlijk, dus we gaan met 49 man gezamelijk naar "de chinees".

Langzamerhand praten we steeds vaker over ons gekozen goede doel. We hebben allemaal zin om daar naar toe te gaan en kennis te maken met de bewoners.

Morgen en overmorgen rijden we door de Sahara.

Vandaag was de eerste dag van afzien, ontberingen en domme pech.

We moesten de westelijke Sahara doorkruisen, ooit Spaans grondgebied. Nu heeft Marokko dit gebied onder controle, maar daar zijn de bewoners het niet allemaal mee eens. Als je er door heen rijdt snap je niet dat íemand dit gebied zou willen hebben, maar de grote hoeveelheid militairen, bijna de helft van de mensen op straat, en de schier eindeloze roadblocks geven aan dat Marokko vastberaden is dit gebied niet op te geven. Bij elk dorp, zowel bij het in- als het uitrijden moeten wij al onze gegevens opgeven aan zowel de politie als de gendarme - 4 roadblocks per dorp!

We hebben per persoon 35 formulieren mee met alle relevante gegevens, van chassisnummer tot de naam van onze ouders, en natuurlijk het CIM nummer, het Marokkaanse equivalent van ons BSN. Die formulieren vonden bij elke controle gretig aftrek - we raken er al aardig doorheen.

Dag 10: De Garage in Boujdour

Omdat de accu van de auto van Paul en Eugenie het begeven had, zochten we in de eerste grotere plaats op onze route een accuwinkel. Bij navraag werden we verwezen naar een straat waar ze gespecialseerd zijn in auto-onderdelen.

We waren zeer verrast toen we het straatje binnenreden. Een grote sloop chaos. Een uitgebrand chassis werd vakkundig uit elkaar gehaald om alle nog bruikbare onderdelen veilig te stellen. Gelukkig hadden ze ook nog een nieuwe accu tegen, jawel, normale (europese) prijzen.

Dag 10: Eindeloze Vertes

Onderweg vochten we allemaal tegen de verveling, want de weg van Laâyoune naar Dakhla is desolater dan ik voor mogelijk hield.

Zo ver je kunt zien, zo'n 10 kilometer in het rond, zie je alleen de weg, met links een hoogspanningsleiding, en verder niets.

Helemaal niets, zelfs geen tegenliggers.

 Dag 10: Problemen met de Remmen

Dat Jan-Pieter bij het tanken constateerde dat zijn remcylinder rechts achter lekte was dus een "welkome" afleiding, althans in de zin dat hij zich niet meer verveelde.

Zonder remmen rijden is natuurlijk niet bepaald geruststellend, en er wordt nu in het donker op de camping geprobeerd dit weer gefixt te krijgen.

Er is een Marokkaanse mecanicien bezig, maar het is niet zeker dat hij dit tijdig voor elkaar weet te krijgen. We zullen waarschijnlijk met een tijdelijke oplossing genoegen moeten nemen.

Boudewijn realiseerde zich dat zij de lader met de reservebatterij in het laatste hotel hadden laten Iiggen. Inmiddels zijn we ruim 1.000 kilometer verder, dus terugrijden was geen optie. Maar ook dat probleem wordt opgelost: we mogen de lader van een mede-challenger lenen.

Blog vandaag verzorgd door Paul...

De gebruikelijke ochtendgymnastiek om pijntjes en stijve spieren te bestrijden zou beter besteed zijn aan de motorrijders die pas om half twee vannacht in Huize Amaliya arriveerden. Hun oorspronkelijk geplande route ging over een vlakte als een wasbord bezaaid met dikke stenen. Resultaat 6 lekke banden, dubbel geklapte high jack, kapotte ketting, tandraderen gebroken en wat niet al.

Daarbij is onze schade tot nu toe zeer beperkt gebleven, wat remolie, rolletje duct-tape, tie-raps, nummerplaten eraf en kapotte accu. Daarom kon de route van Tafraoute naar Laayoune, ongeveer 600km, zonder problemen worden afgelegd.

Dag 9: Aan de kust van de Sahara

Het ruige Atlasgebergte werd langzaam achter ons gelaten. Alles wat je met stenen kunt doen hadden we inmiddels gezien. Natuurlijk voor wegen-en huizenbouw, maar ook voor omheiningen, markeerpunt voor hun shop, bushalte en niet te vergeten om op te zitten.

De route naar de kust was bepaald niet saai zoals Cor tijdens de briefing meldde, maar een tikkeltje eentonig, hoewel de vele Oceaanvissers en de kamelen van het Nationaal Park Khenifs veel vergoedden. We waren op onze hoede omdat verkeersborden al melding maakten van overstekende kamelen en stuifzand, Attention de Sables.

Dag 9: Kamelen op de weg

Dag 9: Paul en Eugenie, onze achterhoede

Onderweg passeerden we nog een grote zoutmijn en een leerlooierij. De vele check-points in verband met het naderen van het omstreden gebied, de Westelijke Sahara, passeerden we moeiteloos dankzij het diplomatieke gezicht van Jan-Pieter. Harry liet het filmen gelukkig achterwege, hoewel het hem moeite kostte. De navigatoren, Boudewijn en Peer, wisten zelfs Cor met een short-cut te verrassen.

Aangekomen op Camping Bedouine, 4km zandpiste, ruim op tijd, schoot de melodie van een liedje door mijn hoofd, "Wat is het leven toch mooi als de zon schijnt".

 Blog vandaag door Harry...

 De ervaring van vandaag neemt elke twijfel weg van het idee dat de mensen in staat zijn om de aarde te beheersen. De stoere bergen (Anti Atlas genaamd) lijken met een reusachtige kam in de plooi te zijn gebracht. Prachtige schakeringen in kleur en vorm, af en toe 'opgeleukt' met kleine dorpjes waarvan de architecturale waarde ver boven onze Vinexwijken staat.

Dag 8: De Anti Atlas is Ruig

 Dag 8: Prachtige Vergezichten

De kleurrijke bewoners ervan contrasteren met de aardkleuren van de dikke muren die voorzien zijn van kleine openingen. Overigens mag 'kleurrijk' ook worden ingevuld met zwart zoals bij ons vroeger de nonnen rondliepen. Tientallen kilometers onbewoond maanlandschap, maar als je stopt staan er in luttele momenten lokale bewoners om je heen die je van alles en nog wat proberen te slijten. Ze lijken uit de grond te komen en verdwijnen weer even snel om de hitte te ontwijken.

De tussenstop, welke we toch wel regelmatig moeten doen om de rug te strekken, leverde in het niemandsland en geweldige kakofonie op van 'Polifinario' geluiden om de echo te ervaren die de oneindige begrensde ruimte ons prijs gaf.

Dag 8: Paul had Startproblemen

Tot nog toe mogen we niet mopperen over de kwaliteit van de auto's. Paul had startproblemen bij een tusenstop, een kenmerk voor veel mensen die 's morgens met het verkeerde been uit bed stappen

De service die men van Rotaryleden mag verwachten kwam tot uiting in de beschikbaarstelling van tien liter diesel aan Two Late die 'zonder' stonden.

De hulp die aan elkaar wordt gegeven zou model moeten staan voor de samenleving in Nederland. Geweldig hoe de 'community' gedachte hier tot stand wordt gebracht. Als alle 'kwalen' bij elkaar worden opgeteld en onder gebracht zouden worden bij een kleine garagehouder, kon in een klap de jaaromzet worden gehaald.

Momenteel bivakkeren we in een zeer luxe residence, welke geleid wordt door een Nederlandse mevrouw, die uiteraard ook Nederlandse prijzen hanteert, Paul, Eugenie, Jan-Pieter, Peer en Harry hebben het zwembad in beweging gebracht. De losse broek van Harry gaf Eugenie inspiratie die Paul weer relativeerde.

Vanavond wacht ons nog een buffet. Morgen weer vroeg op voor een lange rit.

Op speciaal verzoek van Jean en Ine wordt de blog vandaag geschreven door Peter.

Vanochtend was het weer vroeg dag in ons safarimotel. Het ontbijt was, in tegenstelling tot het eten gisteravond, overvloedig en smakelijk. Dus we konden wel doorvoed weer de confrontatie met de elementen aan.

Dag 7: Onze gewonde motorrijder

Gisteravond, vlak voor de aankomst, was een van de motorrijders stevig ten val gekomen. Gelukkig niets gebroken, maar wel stevige kneuzingen en veel pijn.

Hij kiest er dan ook voor om vandaag in de auto mee te gaan en een van de bijrijders gaat op de motor. Daar hij zich moeilijk beweegt zijn de rollators die mee zijn naar Gambia een uitkomst.

Het wordt weer een stevige maar ook wonderschone tocht door de meest bizarre landschappen. De auto's worden tot het uiterste beproeft op de hopeloze paden die vaak als zodanig nauwelijks herkenbaar zijn. Paul rijdt zich met de gids in de auto vast in de modder in een rivierbedding, maar een van onze auto's heeft hem er in een mum van tijd weer eruit. Het valt op hoe de hele groep een team is geworden, een lekke band is zo gefikst, de een heeft een reparatiesetje, de ander een krachtige pomp en binnen 10 minuten rijden we weer. Stop klinkt het over de radio, en we verbazen ons over de achterruit van een Rocky die aan diggelen is gegaan. 2 vuilniszakken en veel meters ducttape en we rijden weer.

Dag 7: 14 Autos op rij in de Sahara

Vandaag is voorlopig de laatste dag dat we in de hele groep rijden, morgen gaan we weer met de 5 terrano's verder, die zich overigens voorlopig uitstekend manifesteren.

We komen door bizarre landschappen, en verbazen er ons steeds over dat ook daar mensen blijken te wonen. Onze komst lokt steevast de halve bevolking, en dan met name de jongste generatie, naar de weg, waar we enthousiast toegezwaaid en geschreeuwd worden. We delen T-shirts en andere zaken uit, die zijn uiterst welkom.

Dag 7: En Route

Redelijk vroeg arriveren we in Zagora, de laatste outpost voor de Sahara.

Alleen komen wij van de andere kant, nl. uit de Sahara! Zagora is een landelijke plaats beroemd vanweg het verkeersbord: Timboektoe 52 dagen met een plaatje van een kameel erbij.

We slaan ons tentje op en koken ons potje; morgen weer een nieuwe dag!