Joke's blog

Gestrand

In de blog van gisteren hebben we onterecht geen vermelding gemaakt van de verjaardag van Joep. Dat willen we nu goedmaken, mede omdat hij in alle vroegte met luid luidsprekergeschal van het bekende lied van Henny Huisman "met z'n allen.. en iets van limonade laten knallen" door het team "Twolate" werd gefeliciteerd. Gevolgd door overige teams.

Vandaag dus een ander verhaal; de grensoversteek van Mauretanië naar Senegal.

De rit naar de grens begon met een korte tocht over het industrieterrein van Nouakchott. Hierbij reden we ook nog een stukje door de stad. Maar echt de "place to be" is Nouakchott niet, hoor. Heel veel stof en wind. Daarbij staan er zeer veel "woningen" waarvan je niet kunt zien of ze nog in aanbouw zijn of dat ze al aan het vervallen zijn. En overal afval. Het enige "groen" waar ze hier mee bezig zijn, zijn de groene pastic zakken die in bomen en struiken hangen.

Dag 15: Woningen

Dag 15: Stoffig Gebied

Dag 15: Moeras

Wat verder op onze route, kort voor de grensoversteek van Diama, komen we bij een prachtig moeras.

Parc National de Diawling. Dit zeer uitgestrekte natuurgebied ligt op de grens tussen Mauretanië en Senegal. Vele vogels die vanuit Europa na hun tocht over de Sahara hier hun eerste mogelijkheid weer hebben om bij te komen. In dit park worden twee grote leguanen gespot.

Een korte rit over een bijzonder slechte weg brengt ons om kwart over drie bij de douane van Mauretanië. Hier worden we uitgestempeld. Deze klus duurde "slechts" 2,5 uur... Nu Senegal nog in...

Dat blijkt niet mee te vallen. Als ik deze blog schrijf is het inmiddels zeven uur en wordt het al aardig donker. Niemand weet waarom het allemaal zo lang moet duren, maar het heeft zeker met smeergelden te maken om het woord corruptie niet te gebruiken. Gevraagd wordt om per auto 165,000 CFA (Euro 266,-) te betalen. Volgens de regels zouden wij een carnet de passage moeten krijgen, kosten 5,000 CFA (Euro 8,-).

We worden omringd door bedelende kinderen, de deuren en ramen van de auto's blijven hermetisch dicht. Bizarre ervaring.

Inmiddels is het hier 9 uur, stikdonker en zijn de "onderhandelingen" met de douane vastgelopen. We zijn gestrand op grenspost Diama. Onze paspoorten zijn afgestempeld, onze auto's mogen niet verder ... Eugenie is soep voor alle challengers aan het koken. We houden er rekening mee dat we hier moeten overnachten. De stemming onder de deelnemers is goed, al is er geen uitzicht op een oplossing.

Morgenochtend gaan de besprekingen verder. We hebben vertrouwen in een acceptabele oplossing.

Heerlijk geslapen op de camping in Dahkla aan zee. 6 Uur op, en dan onderweg naar Mauretanie.

Voordat we aan de grens kwamen, nog even lekker ontbeten in een mooi oasehotel. De weg naar de grens was weer een woestijnweg met links en rechts wijde zand- en steenvlaktes zover je kunt kijken en de nodige roadblocks. We zijn er inmiddels al aan gewend.

Op de kaart zagen we dat de kreeftskeerkring zou worden gepasseerd op 23 graden 27 minuten. Natuurlijk uitgestapt en een foto gemaakt. Even later zien we weer vele kamelen en geiten.

Dag 11: Op de KreeftskeerkringDag 11: Kuddes kamelen langs de weg

 
Dag 11: Niemandsland tussen Marokko en Mauretanie

Na 5 uur rijden en 1 uur pauze komen we bij de eerste grenspost aan. Marokko uit. De auto moet utgeschreven worden en wij moeten ons afmelden bij de douane.

Daarna het niemandsland naar Mauretanie door. Overspoeld met autowrakken en plastic zakken komen we een kwartiertje later aan bij de grenposten van Mauretanie.

Dit wordt wachten. Gelukkig is het een beetje bewolkt anders was het wel heel erg warm geweest.  

3,5 uur later rijden we in een grote colonne naar de camping. Met enorme verbazing kijken wij naar de grote armoede en vervuiling van de bevolking en het land. Mensen en dieren leven doorelkaar. De dieren eten papier en pastic. De mensen kijken wat verdwaasd om zich heen. Het stinkt... Iedereen is onder de indruk. Helaas valt de camping ook wat tegen.

Buiten de camping is het te gevaarlijk, dus we gaan met 49 man gezamelijk naar "de chinees".

Langzamerhand praten we steeds vaker over ons gekozen goede doel. We hebben allemaal zin om daar naar toe te gaan en kennis te maken met de bewoners.

Morgen en overmorgen rijden we door de Sahara.

Na een bijzonder gezellige avond op het grote plein 

in de binnenstad van Toledo zijn we vanmorgen rond 7 uur vertrokken voor het laatste traject door Europa, op weg naar Sotogrande in het zuiden van Spanje.

Sommige van de auto's hebben hier en daar nog wel een klein probleempje weg te werken, maar daar was vandaag nog wel wat tijd voor vrij te maken....

Dag 3: Lunch

Dag 2: 7uur 's ochtends, regen

Dag 1: Auto's voor Vertrek

Zaterdag ochtend 8 uur, eindelijk is het dan zo ver. Na een klein jaar voorbereiden vertrekken we met 5 Nissan Terrano's / Ford Mavericks naar Gambia. Gesterkt door een zeer luxe ontbijtbuffet dat ons werd aangeboden door Pullman Eindhoven en de van de voorzitster Inge Bakker ontvangen "Christoffels" worden we luidruchtig uitgezwaaid door een 60-tal gulle sponsors, familieleden en vrienden. We worden zelfs vereerd met een bezoek van de stadsjournalist van het Eindhovens Dagblad. Rotary Wheels Eindhoven vlaggen in top. Een fantastische happening!

Dag 1: Ontbijt Pullman Eindhoven

Dag 1: AfscheidWe zijn onderweg. Zoals afgesproken sluiten de 5 teams zich in Antwerpen bij de overige deelnemers van de Antwerpen Banjul Challenge aan. Cafe 't Soet Brood heeft speciaal voor ons op zaterdag haar deuren geopend. Nog snel een koffietje, een haring met uitjes... gepaard met roadboek en een gerookte makreel gaan we in konvooi van 23 auto's en 11 motoren onder politie toezicht Antwerpen uit en aan het grote avontuur beginnen. De stemming zit er goed in. Bij de eerste afslag naar Gent zijn we Jan Pieter van het eerste team al verloren... Gelukkig vinden we hem weer redelijk snel terug om kort daarna ons tweede team, in de personen van Harry en Joep, kwijt te raken bij een tolpoortje. (Ja ja, het valt niet mee zo'n internationale reis.) Gelukkig vonden we hen terug bij de eerste tankstop waar we meteen maar aan de makreel begonnen zijn. Was eigenlijk best wel lekker.

Uren later komen we via de altijd overvolle Periferique op de nostalgishe Route Nationaal. Het is inmiddels 18.00 uur, we zijn er bijna...